Oneindige liefde

Vandaag is het nog 4 dagen tot de marathon en dus weer een nieuw verhaal nogmaals uit vanuit mijn werk. Schrijnend maar toch echt de waarheid in ons land…

Het is zondag ochtend in januari en ik ben vroeg begonnen met de surveillance. Op zondag ochtend 7 uur is menig Rotterdammer nog diep in slaap dus de straten zijn rustig. Het is een frisse dag met veel bewolking waardoor het grauw oog en in combinatie met de rust in de wijk heeft het een mysterieus effect. We rijden langs de winkel strip en zien dat de medewerkers van de Jumbo naar hun werk gaan. Plots valt het ons op dat er een oude man op zijn rollator voor de Primera zit. De oude man heeft enkel een pullover aan en dat terwijl ik het al koud vind met een jas. We besluiten om een praatje te gaan maken met meneer uit interesse waarom hij nu al zo vroeg op straat is.

We lopen op meneer als en ik zie de kleine oude man naar ons lachen. ‘Goede morgen meneer’ en meneer begint een heel verhaal te vertellen over de dienstplicht vroeger en dat hij daarom nu nog steeds veel respect heeft voor autoriteit en dus voor ons. We hebben een leuk gesprek over hoe de wereld ondertussen is veranderd waardoor meneer op ons een hele heldere indruk achterlaat.

Ik vraag hem uiteindelijk waarom hij al zo vroeg op de stoep staat want de Primera gaat pas over twee uur open. Meneer antwoord dat zijn vrouw hem eruit had gestuurd op puzzels te halen. Hij haalt uit zijn zak wat verfrommeld briefgeld. Het verhaal klinkt aannemelijk maar wie gaat nu met deze tempratuur twee uur zitten wachten voor puzzels?

Op dat moment komt er een medewerker van de Jumbo aanlopen die meneer een bakje koffie aanbiedt. Ze gaf aan de man al ruim een half uur op zijn rollator zat en dat ze bang was dat hij onderkoeld zou raken.

Meneer vraag of we hem even op zijn benen kunnen helpen en uiteraard doen we dat even. Ik pak meneer bij zijn onderarm en steek mijn andere hand onder zijn oksel zodat ik hem op zijn benen kan helpen. Terwijl ik dit doe valt mij op dat de man nog een aangename lichaamstempratuur heeft zeker voor iemand die al even buiten zit.

Het zit me niet lekker maar deze meneer lijkt voldoende bij verstanden en fysiek ook in staat om te wachten tot de Primera opengaat. Ik spreek af met de medewerker van de Jumbo dat ze een oog je op meneer houden en ze geven aan hem nog wel van een bakkie te willen voorzien. Ook vraag ik op het bureau of ze de camera op die meneer kunnen zetten en hem in de gaten kunnen houden, mocht het toch niet goed gaan kunnen we ingrijpen.

Drie kwart jaar na mijn ontmoeting met deze meneer ben ik weer in dienst. De meldkamer vraagt mij om naar een kruispunt te gaan alwaar een oude man zou zijn die verklaard gezocht te worden door we politie. Raar verhaal maar goed we gaan kijken, wie weet wat we vandaag weer aantreffen.

We komen aan in de straat van onze meldingen en worden direct gewenkt.  Een voorbijganger had op verzoek van een oudere man gebeld. De man zou gezocht worden door de politie naar aanleiding van een ontvoering. Ik kijk naar de man en trek het verhaal eigenlijk gelijk in twijfel. De man die voor mij staat is oud en somber gekleed waardoor ik geen reden zou kunnen bedenken om deze meneer te ontvoeren. Ik vraag de man wie hij is zodat ik in het systeem kan kijken of we al iets weten over deze man. Maar helaas de man weet niet meer hoe hij heet en ook niet meer waar hij woont. Het verhaal van de ontvoering schuif ik gelijk aan de kant en het gevoel dat deze meneer leidt aan Alzheimer begint me steeds meer te bekruipen. Maarja… en nu? Terwijl ik aan het nadenken ben over hoe ik de situatie nu moet oplossen kijk ik de man in zijn ogen aan en het valt mij op dat de pootjes die zijn bril op zijn neus laten rusten heel vies zijn. Ik zie allemaal huidvet op de pootjes zitten en dan herken ik de meneer opeens, het is de man van de Primera. Zijn vieze bril was mij toen ook al opgevallen en nu herkende ik hem eraan. Het toeval wil dat ik heb onthouden wat zijn adres is waardoor we hem thuis kunnen brengen.

Bij de woning van de man wordt de deur geopend door zijn vrouw en ik zie dat ze opgelucht is. Ze verteld dat haar man vanmorgen was weggelopen toen zij even op de bank inslaap was gevallen. De man begint ineens hevig te schreeuwen dat zijn vrouw hem had opgesloten en hem mishandelt. Ik zie dat hij neus aan neus tegenover zijn vrouw gaat staan en ik kan me voorstellen dat dit intimiderend over komt. Ik vraag de man wat hij bedoelt en hij pakt me bij mijn hand en neemt me mee de woning in. Voor zijn slaapkamer blijft hij staan en hij wijst naar het bed waarvan 1 kant niet is opgemaakt. ‘Daar hield ze me vast ik kon geen kant op. Ik lag daar maar mevrouw vindt u dat normaal, ze mishandelt me.’ Ik zie een volkomen normale slaapkamer met een deur die niet eens op slot kan en vraag meneer hoe ze dat gedaan heeft. Mevrouw onderbreekt ons gesprek en geeft aan dat haar man aan Alzheimer leidt. Ze verteld dat ze vanmorgen een incidenten hebben gehad waarop jaar man haar geschopt heeft. De vrouw laat een grote blauwe plek zien op haar been die er nog vers uit ziet. Na dit incident heeft ze hem naar de slaapkamer gedirigeerd om even af te koelen waarna ze zelf op de bank in slaap is gevallen. Ik heb het te doen met deze vrouw die haar levenspartner ziet veranderen en verdwijnen terwijl hij fysiek nog aanwezig is.

Ik vraag haar of ze al hulp hebben waarop ze antwoord dat ze al een jaar bezig zijn met het vinden van een passende woning maar dat dit nog niet gelukt is. Ze zijn opzoek naar een woning waar ze hulp kan krijgen bij de verzorging van haar man omdat ze het zelf niet meer aan kan. Ze geeft daarbij wel heel nadrukkelijk aan dat ze zich niet van hem laat scheiden en dat maakt het vinden van een passende plek lastiger want er zijn niet veel tehuizen waar een stel kan wonen.

Arme vrouw de liefde voor haar man breekt haar als individu stukje voor beetje af, dat kan ik zien. Mooi dat liefde zo sterk kan zijn en pijnlijk dat we voor dit soort situaties nog steeds geen passende oplossingen kunnen vinden.

In de maanden die volgen bleven er meldingen komen over dit echtpaar. Meneer werd steeds agressiever en mishandelde zijn vrouw steeds vaker. Ondanks dat bleef zij bij haar standpunt. Goed anderhalf jaar na de eerste keer dat ik de man bij de Primera had zien zitten is er uiteindelijk een plek gekomen waar deze twee geliefde met de nodige hulp samen konden wonen niet ver van hun oude woning.

Zielig, pijnlijk, liefdevol en volhardend dat zijn voor mij de worden die deze situatie kenmerken maar ik hoop dat dit een voorbeeld mag zijn. Een voorbeeld dat we beter voor onze oudjes moeten zorgen maar bovenal een voorbeeld dat liefde sterker is dan wat dan ook!

Dit is een van de redenen dat wij geld op proberen te halen voor Alzheimer Nederland, help jij mee?