Winkeldief

Dit is een langer verhaal maar neem de moeite om het te lezen want het beschrijft het schrijnende aan dementie zeker als ik deze mensen tegen moet komen in mijn werk.

Situatie winkeldief.

Ik heb vandaag avonddienst en net na de briefing hoor ik dat mij collega’s geroepen worden om een winkeldief op te halen. De aanhouding is gedaan door een beveiliger en de verdachte heeft zich hierbij verzet maar is nu rustig. Mijn maat en ik horen de melding maar zien niet direct gevaar omdat de verdachte nu rustig zou zijn, uiteraard staan we wel op scherp.

Niet veel later hoor ik over de portofoon een assistentie verzoek van de collega’s die de winkeldief op gingen halen. In hun verzoek hoor ik dat de verdachte helemaal door het lint gaat en dat ze hem niet onder controle krijgen met daarbij het verzoek om zo snel mogelijk extra collega’s ter plaatse te krijgen. Mijn maat en ik snellen ons naar de betreffende winkel met toeters en bellen op de auto zijn we denk ik binnen 5 minuten ter plaatse. Het personeel van de winkel wijst ons de weg en in een kantoor zie ik mijn collega’s op de grond liggen worstelen met een oudere man. Terwijl ik in de deurpost sta en 3 seconde neem om op te nemen wat de situatie nu eigenlijk is zie ik dat de verdacht/ de oudere man met zijn linkerhand een Zwitserszakmes uit zijn jaszak haalt. Ik bedenk me geen moment en roep heel hard ‘MES’ waarop ik en mijn maat boven op de man springen waar onze andere collega’s ook al bovenop lagen. We weten het mes uit de handen van de man te wrikken door het toedienen van de nodige pijnprikkels. We proberen wel te communiceren met de man maar hij is alleen maar aan het schreeuwen en we krijgen geen contact met hem. Ondanks dat de man het mes los heeft gelaten hebben we hem nog steeds niet echt onder controle. Na een flinke worsteling weten we de man te boeien.
Ik voel dat het zweet me op de rug staat en dat de adrenaline door mijn lijf stroomt. Wat als we later waren aangekomen? Waarom had die man een mes? Wat wilde hij ermee doen? En waarom was hij zo ongelooflijk sterk!?

Ik pak de boeien van de man vast en vertel hem waarvoor hij is aangehouden, dat we hem mee gaan nemen naar het bureau en wat ik van hem verwacht. Niks lijkt aan te komen bij deze meneer want hij blijft maar vragen wat er aan de hand is en waarom we hem pijn hebben gedaan. Ik denk bij mezelf ‘Hij neemt me in de zeik zeker’ maar ondanks die gedacht blijf ik hem rustig uitleggen dat de situatie zo is geëscaleerd omdat hij een mes pakte maar hij weet niks meer van een mes. Ik zet de oudere man achter in ons voertuig en zie terwijl ik zijn gordel om doe dat hij aan het huilen, waarop hij mij vraagt ‘Mevrouw wat is er nu allemaal aan de hand? Waarom zit ik hier? Wat is er gebeurt?’.
Ik kijk mijn maat aan die nog buiten het voertuig staat en zie aan hem dat hij ook het gevoel heeft dat er iets niet klopt. Ik kijk de oudere man in zijn ogen en zie door zijn tranen heen pure angst in zijn blik. In mijn werk word ik wel eens voor de gek gehouden maar nu bekruipt mij toch echt het idee dat deze man net zo onschuldig is als hij beweert. Ik ga naast hem zitten en probeer met hem in gesprek te raken door hem antwoord te geven op zijn vragen. Ik merk dat er amper een gesprek te voeren valt met deze meneer omdat hij mijn antwoorden op eerder gestelde vragen niet onthoudt. We besluiten snel naar het bureau te gaan en al aanrijdend te kijken hoe we deze situatie voor deze meneer zo snel mogelijk kunnen beëindigen.

Onderweg naar het bureau kijk ik in het systeem wie deze meneer is en wat we al van hem weten. In eerdere registraties zie ik staan dat deze meneer zeer dement is en daardoor zijn boodschappen vergeet af te rekenen. Ik zie staan dat zijn zoon al lange tijd bezig is om hem in een tehuis te krijgen waar hij de zorg kan krijgen die hij nodig heeft maar dat is blijkbaar tot op heden nog niet gelukt. Ik voel mezelf zwaar worden terwijl ik dit lees. Deze oudere meneer is dement en weet niet meer wat hij doet. Wat een ontzettend rot idee dat we net met 4 man hebben moeten vecht om hem onder controle te krijgen terwijl hij eigenlijk gewoon hulpbehoevend is.
In het systeem lees ik ook dat meneer getriggerd wordt door aanrakingen en ja dat gebeurt wel tijdens een aanhouding. Ook lees ik dat zijn zoon bij de winkels zijn gegevens heeft achtergelaten zodat zijn vader niet aangehouden hoeft te worden. De boodschap die hij daarbij heeft achtergelaten was namelijk ‘Als hij iets steelt neem dan contact met mij op ik betaal het wel’. Maar zo is het helaas niet gelopen vandaag…

Op het bureau haal ik meneer uit ons voertuig en die op zijn blote armen de blauwe plekken door onze worsteling verschijnen. Ik heb net in het systeem kunnen zien dat deze meneer al in de 90 is en ik voel me aardig rot kan ik je vertellen. Arme man…
Nog steeds probeer ik in alle rust antwoord te blijven geven op zijn vragen en probeer ik duidelijk uit te leggen wat er nu allemaal gaat gebeuren maar ik zie in zijn ogen dat mijn verhaal niet aankomt.

Als meneer ingesloten is gaan we naar de Hulp Officier van Justitie waaraan we het verhaal uitleggen. De Hulp Officier is het met ons eens dat deze meneer niet in een cel thuishoort waarop we de zoon van meneer bellen om hem op te komen halen.

Dit is een van de ontzettend trieste verhalen die ik tijdens mijn werk tegenkom… Ik weet dat ik in mijn vak eigenlijk altijd wel bij menselijk leed kom maar dit soort verhalen gaan mij het meest aan mijn hart. Iemand met Alzheimer is ziek en heeft hulp nodig maar door het (in mijn ogen) falende zorgsysteem blijven dit soort mensen steeds langer thuis wonen zonder de hulp die ze nodig hebben. Met als resultaat? Dat een meneer die al in de 90 is met ons ligt te rollenbollen en vervolgens bont en blauw naar huis gaat.

Deze situatie doet wat met de zoon van die meneer als betrokkene, met die arme meneer zelf (ondanks dat hij zich niet veel mee kan herinneren) maar ook wat met mij als persoon. Ik ben geen vechtersbaas en sta niet op met de gedachte ‘vandaag ga ik eens lekker even vechten met een oude man’ in tegendeel. Na z’n incident spookt door mijn hoofd: Had ik dit anders kunnen oplossen? Had ik het niet eerder kunnen zien? Had ik toch niet op de een of andere manier contact kunnen maken met die meneer?
Ik weet dat het antwoord op al die vragen ‘nee’ is maar het gaat toch door je hoofd waarna de teleurstelling volgt ‘Waarom kunnen we dit niet regelen in Nederland?’.

Dat probeer ik dus met deze inzamelingsactie te verwezenlijken dat we het beter gaan regelen voor dit soort mensen. Laten we om kijken naar onze oudere, dankbaar zijn voor wat ze ons hebben gebracht en zorgen dat ze veilig hun laatste dagen kunnen slijten.

Doneer alsjeblieft een bedrag naar onze actie als jij ook vindt dat dit soort mensen hulp nodig hebben! En deel dit bericht zodat we zoveel mogelijk geld in kunnen samen om Alzheimer Nederland te helpen in alle goede dingen die ze doen (zie mijn post van gister).