UHUT100 28 mei 2022

Ik moest het even terugzoeken, maar mijn inschrijving voor de UHUT100 stamde van 14 september vorig jaar. Ik weet dat ik op zoek was naar een mooi doel. En door wat er allemaal gaande was met m'n schoonmama wilde ik die graag gaan lopen voor Alzheimer. 100 Wilde ik al een tijd graag proberen te lopen maar doordat alles zo onrustig was met corona waren er weinig loopjes om in te schrijven. Veel was al geannuleerd of nog niet opnieuw open gezet met een nieuwe datum. De Utrechtse Heuvelrug Ultra Trail was nog wel open en viel ergens eind mei '22, dus lang verhaal kort, daar heb ik maar op gegokt en ingeschreven. Mooi nog een dik half jaar te gaan. 

Met nog een aantal marathons en de 60 van Texel in het verschiet ging de training eigenlijk ook voorspoedig. Lopen is zoiezo geen straf en zo rond half december had ik daar (helaas) ineens weer nóg meer tijd voor. Toen mei in zicht kwam werd het langzaam wel wat spannender. Des te meer omdat corona ons ook te pakken had gehad en ik dacht dat ik voor de klachten simpelweg wel letterlijk weg kon rennen. Hierdoor denk ik dat het uiteindelijk alleen maar langer duurde kwa herstel. Ik kwam er niet echt lekker uit en bleef maar kwakkelen. De 60 ging eigenlijk hartstikke goed en gaf me goede hoop maar in de aanloop naar Rotterdam kreeg ik weer dipjes en over deze dag zelf wil ik het al helemaal niet meer hebben. Na hierna een week te hebben gemopperd dacht ik, als je wat wil, dan moet je nu je kop uit je kont trekken, stoppen met balen en vooruit kijken. Zo gezegd, zo gedaan eigenlijk. Positieve vibe en gas erop... zo gingen vanaf toen de trainings kilometers mooi omhoog en ging het veelal als vanzelf. 

De laatste 2 week heb ik goed ingehouden en kwa eten juist niet. Dat had ik allemaal haarfijn doorgesproken met Kim die mij al een tijd begeleide in dit traject. Alsof het zo moest zijn hadden wij elkaar getroffen op Facebook en hadden een soort 

gemeenschappelijk belang. Ik worstelde met mijn voeding in combinatie met sport en Kim had een eindproject nodig om sport diëtiste af te ronden en zocht een duursporter die minimaal 6 uur per week sport. En dan ook nog iemand met een mooi en redelijk extreem einddoel en liefst een tussendoel. Nou, check check check... Ook in dit opzicht dus fit aan de start. Aan het toeval liet ik het ook niet over, dus als een ware topsporter ging ik in de laatste week nog even naar Rita (de voetendokter), naar Arne Menno om de boel nog wat los en soepel te krijgen en naar Stieneke voor een snelle coupe. 

Vrijdagavond zouden we op tijd weg. Dan konden we mooi tegen 22.00 daar zijn, rustig aan nog even rondkijken en relatief vroeg slapen. Nou, dat liep anders. Toch nog late gasten waar we niet eerder bij weg konden en eigenlijk ook niet wilden. Ach ja, het is wat het is. Dus tegen 22.45 weg gegaan en tegen 1 waren we op bestemming. Toch wel weer geestig dat als je na wat bladzijden lezen je wekker nog even checkt en 3 uur en 57 minuten ziet staan. Dat is niet veel slaap... maar wederom, het is wat het is. Ik viel gelukkig vrij snel in slaap.

5.30 Hatsikidee... ik stond er zo naast. Geen probleem. Fam had wat meer moeite maar hoefde ook eerst niks. Ik wel. Eten... Maar ja, de wedstrijd spanning was er vrijwel direct in geklapt dus het wegwerken van een enkele boterham was opzich alvast een medaille waard. Na wat rust te hebben gevonden ging het uiteindelijk aardig en is het me gelukt een krentenbol en 2 boterhammen met kaas wegbte werken. Daarna nog een banaan een koek. Verder kwam ik niet. Dus iets later opstaan had ook gekund. Maar aangezien ik de nacht na het werken in de keuken niet meer had gedouched leek me dit nog wel een goed plan. Ik wilde naderhand ook niet de boeken ingaan als de rennende frituurpan of zoiets dergelijks. 

Tegen kwart voor 7 gingen we naar de start en was het dus bijna zover. Startnummer achterop m'n racevest, tracker erin en een korte blik op de medaille die ik maar wat graag in ontvangst wilde nemen ergens die avond. Na nog een korte briefing van de organisatie liepen we naar een veldje en gingen we nog even met de hele bups op de foto. 

Om 7 uur vertrokken we met alle 100 lopers en een aantal die de eerst lus van 56km pakten. De andere lus van 52 begon om 13.00. Here we go!

Nog geen 20 seconden onderweg. KUT horloge! Iets met, de route die je hebt ingevoerd heeft iets van 50 overschreden. Geen idee, nu nog steeds niet. Maar vooraf ook nooit gecheckt. Wel de route in m'n horloge gezet want dat moest natuurlijk. Je loopt hem helemaal op navigatie. Ik kon natuurlijk eerst gewoon de andere strook mensen volgen want het is geen marathon. Daar blaast de voorhoede weg, gaat de subtop erachteraan en dan kom ik en de rest. Hier niet, hier kwakkelt iedereen in praktisch hetzelfde tempo eerst maar eens een tijdje rustig vooruit. Je moet nog ff. Maar goed, dan nog, ik zou straks mischien ergens alleen komen te lopen. En na die eerste 1500 meter en 20 bochtjes en afslagen verder wist ik oprecht al niet meer waar ik was. Wonder boven wonder deed ik blijkbaar iets en had ik zo ineens de route op het horloge, wat een geruststelling. Eindelijk op weg in alle rust...

De eerste 20 kilometer waren best leuk maar redelijk saai. Naast dat je ook rekening houdt met huilend van de pijn, moederziel alleen, strijdend 50 kilometer alleen door de bossen, hou je toch een soort ideaal plaatje in je hoofd. Dat je aanhaakt bij toffe mensen en daar de strijd mee volbrengt. Dat was bij mij in ieder geval in het eerste stuk totaal niet het geval. Wel een kort praatje her en der maar voornamelijk met z'n allen in stilte genieten van de omgeving. Ook leuk... Ik was blij verrast dat de eerste verzorgingspost al na 10 kilometer verscheen. Dit was weliswaar de enige waar Famke niet zou staan (nog ff rustig opstarten met koffie en ontbijt) maar dat betekende wel dat de posten om de 10 waren ipv de 15 die ik had verwacht. Dat scheelt toch weer een dik half uur en helemaal later in de race kon je dan wellicht overzichtelijk van post naar post lopen. Na de post bij 20 km waar Famke mij weer volledig bevoorade ging ik weer vol goede moed op pad. Tot over 10 zei ik. Ik liep zomaar opeens in een klein groepje waarvan ik aan de praat raakte met Jurgen. Een MMA vechter die in corona tijd een andere hobby had gevonden. Tot nu toe 62 gelopen dus we zaten in hetzelfde schuitje. Beetje kletsen over gezamenlijke passie muziek en het besef dat als je ouder wordt en kinderen krijgt dat toch iets doet met je gevoel wat betreft rust, ruimte en natuur. Anyway, het was gezellig. Ik besefte me rond die tijd dat we met z'n vieren over waren. De man met de beste navigatie, Marco, liep veelal strak voorop. Ik kwam overigens pas na dik 40 km achter z'n naam. Op zich maar goed want ik kon het natuurlijk daarna regelmatig niet laten om even "hey Marco, hai prima" te roepen. Hij was verbaast dat dat pas na een uur of 5 door iemand werd gezegd! Verder liep Alexander mee. Ook 60 op de teller. Dat werd al snel Alex. Je hecht redelijk snel. Vriendschappen zijn snel gesloten op zo'n reis. En daarbij komt, dat als je verkeerd loopt, je snel terug geroepen moet worden en dan is Alexander natuurlijk veel te lang. Alex was "by far" het best gekleed en zag er in z'n blauw witte outfit super hip uit. Netjes! We kletsten honderduit, helemaal met Alex over ons gezamenlijk vakgebied. Koken, restaurants, sterren, vervelende chefs, arrogante leerlingen (die we ooit zelf waren) en meer over horeca. Wat gaaf! De tijd tikte weg alsof het niks was.

Helemaal simpel ging het ook niet echt hoor. Ik had bij kilometer 30 best last van m'n knie en daar loop je dan toch iets te lang mee. Ik sprak ook uit dat het nog een lange rit ging worden. Alex was het met me eens. Ik besloot paracetamol te nemen en ik denk dat na een kwartiertje de pijn weg was. Niet alleen die in m'n knie maar ook de zeur die in mijn hamstrings en billen was gekropen. De volgende en echte goeie dip kwam (al) bij 45. Ik had er gewoon even niet zoveel zin meer in. Kwam niet vooruit en vond mezelf niet sterk genoeg. Ik moest ook even stoppen. Ik heb hem ook niet meer helemaal helder op dat stuk maar volgens mij was het ook daar ergens dat er nog een verzorgingspost was waar we iets langer tijd namen. We kletsten en lachten wat maar ik vond het ook belangrijk om te zeggen dat mijn maten ook zonder mij door mochten. Maar Marco zei alleen maar;"dan lopen we toch wat langzamer"! Dat deed me goed. Zo goed dat er uiteindelijk weinig van het tempo af ging, en ik me super goed voelde. Ik was wel benieuwd hoe lang dit ging duren maar voor de tijd genood ik. Alex op dat moment wat minder. Een bekende blessure stak de kop op en hij raakte af en toe achterop. Na hem nog een paar keer te hebben "opgehaald" krijg je dan blijkbaar zo'n punt dat je stilzwijgend uitelkaar gaat. Ik zou zoiets benoemen om het voor iedereen duidelijk te maken maar Alex niet. Hij zei denk ik in zichzelf, laat me maar en tot straks. Ik kon het me niet voorstellen maar je weet nooit. 

Marco, Jurgen en ik hadden de gang er nog even goed in en voor we het wisten waren we op de helft bij start/finish. Eigenlijk over de helft want de eerste lus was 56 dus meer dan 52 was er niet meer te gaan. Marco pakte z'n rust bij auto met z'n familie en Jurgen en ik liepen naar het binnenplaatsje waar de tentjes stonden. Chris, de organisator (met een bizarre staat van dienst wat betreft ultra's) vond dat we er nog heerlijk fit uit zagen. Dat deed goed. Bevestiging van wat ik voelde. 

We gingen even onze eigen weg. Ik kreeg soep en een broodje. Dat broodje kreeg ik echt niet weg, maar de soep was heerlijk! Even de schoenen uit, een washand over m'n lijf en een schoon t-shirt aan. Alles weer bijgevuld en EIN-DE-LIJK een kop koffie! Daar was ik aan toe. Die had ik in de ochtend voor 7 helaas niet kunnen vinden. Nog een sprankelende Insta post, in het kader: alles voor de likes! Ik was er weer klaar voor. We hadden bedacht om tegen 14.00 weer samen te komen en verder te gaan. We hadden dan precies 7 uur gehad inclusief deze 20 minuten pauze en de andere (kortere) helft moest dan in 7 ook wel lukken. We zouden in ieder geval proberen dit varkentje als team te gaan wassen. 

Toen we vertrokken zag ik in mijn ooghoek Alex nog binnenkomen. Ik heb het gezien maar zo snel niet geregistreerd en gehandeld. Ik baalde dat ik niet nog even had gevraag hoe het was, maar goed. Te laat... Maar hij was in ieder geval weer op de basis. 

We gingen verder. Ik was benieuwd hoe lang het leuk zou blijven. En dan leuk vooral in de zin, wanneer zou het pijn gaan doen? Echt pijn!? In je lijf én in je hoofd. Het overwegen op te geven. Ik heb zeker 1000 filmpjes gekeken over 100 kilometer trails. Met en zonder hoogtemeters. Zelden ging dat van een leien dakje. Bij 70? 80? 90? Wanneer begint de ellende. Of in ieder geval de volgende dip? Ik had mezelf beloofd om als het enigzins kon, niet helemaal naar de getver over de streep te komen, dus sneller lopen en dat riskeren was geen optie. Tot nu toe ging het dus lekker en hebben we regelmatig proestend van het lachen even een korte pauze genomen. Spot en zelfspot was rijkelijk aanwezig. En ook in die categorie heb ik nog wel eens iets achterom geroepen als: "wat vind jij er nou van Alex?! Alex? Oh ja, die is er niet meer!" Ik hoop altijd dat mensen ook zo met mij omgaan. Neem het leven niet te serieus...

Van post naar post. Het ging lekker. Het was wel goed warm maar ik hou ervan. Het was wel zo warm dat als ik dit van tevoren had geweten ik me vanmorgen zelfs nog wel even had ingesmeerd. Maar goed, dat was nu rond 5 uur in de middag wel wat aan de late kant. Het werd ook langzaam af en toe wat bewolkt. De wind stak wat op en zo stilstaan werd zelfs wat fris. Bij de controle post op 70 als ik me niet vergis, kwam er daarna een stuk van 16 km zonder verzorging. Wel met het uitzicht dat als je dat gehad hebt, je dan wel heel dicht bij het eind bent. Ik vulde nog wat bij en greep achter in mijn vest om nog wat op te bergen en had mijn hand vol slijmerige zooi. What the fuck? Ik weet nog dat ik toen ik een jaar of 9, mischien 10 was, dat we een schoolreisje hadden naar Schiermonnikoog. Ik kwam kwa lekkernijen niks te kort en met mijn rijkelijk gevulde groene rugtasje was ik op pad gegaan. Na het zwemmen bij de Berkenplas moesten we ons omkleden en wilde ik m'n schone onderbroek uit de tas pakken. ALLES! zat onder de geplette bananen smurrie! Zachte warme bananen gel! Een trauma! Ik had gezworen dat mij dit nooit meer zou gebeuren. Nou was dit niet zo'n ramp als in die tijd maar het zat goed door m'n racevest heen en lekker op mijn rug. Jurgen had zich overigens al afgevraagd wat er toch achteruit mijn vest droop. Hahaha. Briljant. Fam hielp me vervolgens weer met alles wat er opnieuw in mijn flesjes moest, drukte nog wat voedsel in m'n waffeltje en met haar bemoedigende en trotse woorden was ik weer klaar voor de strijd. 

Goed, na even gezeten te hebben gingen we vol goede moed beginnen aan onze 16 kilometer etappe. We waren even aan het kijken waar we heen moesten. De weg over, beetje zoen op het soort parkeerplaats, hek door en gas. 100 Meter... kaboem! Plat op de bakkes. Voor de 2e keer al trouwens. Ergens vol in het bos zo'n 30 km geleden over iets van boomwortels. Die ging ook hard en was echt niet meer te houden. Verder niks aan het handje zo in het losse zand dus dat was opkrabbelen en door. Deze was minder hard maar hakte er in. Ik was er bijna wat mopperig van. Na ook gelijk nog maar een sanitair stopje heb ik ook het gemopper daar kunnen laten. We gingen verder. Vanaf hier was het best lang stug doorsjokken. Prachtige stukken natuur, en hierin ook veel afwisseling. We genoten een aardige tijd in stilte. Jurgen begon het langzaam moeilijk te krijgen maar zette zonder te zeuren voort. Hij en ik luisterden naar de links en rechts van Marco. Overigens de enige die ooit al eens 90 had gelopen. Onder heel andere omstandigheden en in ieder geval een stuk minder gezellig zo liet hij ons weten. Zelfs zonder Alex... Toen we in een stuk waren aangekomen waar we wel heel veel links en rechts moesten was mijn horloge volledig de draad kwijt. Die van Jurgen ook. 1 En al koersfout. Het was letterlijk hollen en stilstaan. Dat stilstaan komt dan trouwens elke keer stiekem als een klein cadeautje. Je weet dat je door moet en dat wil je ook wel maar als het dan toch zo is, ach... ik wandel wel even. Toen ook Marco zijn schouders ophaalde en we stug een stuk rechtdoor liepen zaten we zomaar achter het groepje dat én net wat sneller liep als ons én eerder was vertrokken. Dit kom niet kloppen. Je gaat ook niet terug maar na een snelle berekening hadden we zeker een dikke 3 kilometer afgesneden. Grappig dat ik me kwa wedstrijd niet zo'n zorgen maakte want het gaat om minimaal 100 km lopen maar tegenover die gasten die we zelfs nog even inhaalden had ik sterk de behoefte om meermaals mijn excuses aan te bieden. Al met al had ik niet de indruk dat ze zich er heel druk over maakten. Ze deden hun eigen ding. Liepen hun eigen race en daarbij hadden ze het niet gemakkelijk begreep ik. Maar dit was iets later bij de volgende verzorgings post. 

Bij die post stond Fam weer klaar met vanalles en nog wat. Een calippo heb ik afgeslagen. Ik snapte überhaupt niet wat ze daarmee moest, want zelf eet ze die dingen ook niet heel graag. Maar mijn lieve slimpie had ijsjes gekocht om de fles 0.0 bubbels die ze had meegenomen te gaan koelen voor bij de finish. En dan juist deze omdat je die dan wel weer kan invriezen thuis. Haha. Creatief hoor! Maar goed, dit begreep ik ook pas later. 

Na een heel gebakkelei over horloges en navigatie wilde ik hier eigenlijk wel snel weg. Ik was fit. Had nergens last van en kon door! We liepen vervolgens aardig door. 5 Kilometer lopen en 1 minuut wandelen wat we eerder nog deden was wel overgegaan in, als we ons best doen rennen we een kilometer. Helemaal als we niet steeds hoeven te stoppen om te kijken waar we mis gaan. Al met al ging het aardig tot ik toch nog even last kreeg van mijn knie. Ik gaf aan dat ik paracetamol ging nemen en de mannen wandelden verder. Rechts en dan... dat laatste verstond ik niet meer. Zo'n vaart zou het niet lopen dacht ik, maar toen ik weer op weg ging en 1 keer rechts ging zag ik in de volgende 100 meter wel 7 of 8 paadjes. Mtb, paardenpad, wandelpaden en olifanten paadjes. Kak. Paniek... ik zag en hoorde ze ook niet meer. Ik moest me concentreren. De grap is dat ik vanalles nog wil op dit gebied en de extremen van de bush en bergen nog wil opzoeken, maar ik wist bij deze dat ik dan nog een lange weg te gaan had. Ik vermande mijzelf en wonder boven wonder wist ik de goede route te vinden. In de verte zag ik de mannen lopen en gelukkig had ik nog genoeg kracht om lekker door te rennen en weer aan te sluiten. Ik vertelde mijn krankzinnige avontuur maar dit keer was er maar matig reactie en hilariteit. Dit kon komen door de vermoeidheid maar wellicht ook mede doordat het in het geheel niet langer dan 3 en een halve minuut had geduurd dat ik even weg was. Hoe je dat toch anders kan beleven hè! 

De laatste kilometers waren ook echt de laatste loodjes. Bij het voltooien van een soort laatste lus kwamen we op een verzorgingspost die we eerder hadden gehad. Eerder had ik hier mijn bandenwissel gehad zoals ik dat inmiddels noem, heerlijk nieuwe sokjes aan. Maar nu hoefde ik niks. We hoorden dat Alex nog steeds onderweg was en een 3 kwartier achter ons zat. Fantastisch! Wat een held! Wat een doorzetter! We maakten nog wat grappen, waren bovengemiddeld vrolijk hoorden we en zaten eigenlijk gewoon goed in ons vel. Op naar die magische 100. We voorzagen weinig problemen eigenlijk.

We gingen weer op pad en werkelijk nog geen kilometer onderweg begaf het horloge van Marco het. Ook die van Jurgen was uit gegaan dus we hadden een bijna stuurloos schip. Nou ja, bijna... blijkt dat als je geen andere keus hebt, je toch anders gaat kijken. We liepen wat vaker mis en moesten wat terug her en der maar heel verkeerd ging het eigenlijk niet. Marco had nog de route op Google maps gezet en in deze combi gingen we verder. Jurgen sjokte wat mee en was denk ik degene die toch echt wel hoopte dat deze kwelling snel voorbij zou zijn. Dat mijn horloge ook nog eens dingen op z'n kop ging doen, en het compas vanalles aangaf wat niet klopte hielp niet echt om te motiveren er nog een klein schepje bij te doen. Ik had ook nog eens geroepen;" jongens, nog 500 meter en dan hebben we onze 100!!!" Toen ik afmelden schoot de meter op 99. Ik had verkeerd gekeken. Haha. Vond het zelf wel geestig maar ik kreeg ze niet heel hard mee in deze lol. Toen we voor de 2e keer hadden afgeteld zijn we even gestopt voor een selfie en een foto van het horloge. We berekenden dat we nog een kilometer of 2 moesten lopen. Waar het dan verder nog mis was gegaan zou ons een zorg zijn. Het ging om die 100 kilometer. Meer komt een andere keer wellicht nog wel eens.

De grap is dat ik het verder helemaal niet moeilijk meer heb gehad. Vanaf die laatste dip op 45 heb ik 55 kilometer lang lol gehad, genoten en gelopen. Tuurlijk was het zwaar en waren mijn benen er wel eens flauw van maar een nervous breakdown heb ik niet gehad. Een enkele blaar onder m'n linker grote teen is alles wat me straks nog herinnerd aan deze loop. Echt bizar. Die laatse 7 a 800 meter waren nog wel pittig. Maar je bent er klaar mee en ruikt de finish. Je wil wandelen maar ook een beetje fatsoenlijk aan komen lopen, dus dan maar weer in beweging. Al is het voor de foto. Over het grindpad kwamen we met z'n 3en hardlopen aan na volgens de tracker 102 kilometer in een kleine 14 uur! Wauw! Wat een belevenis! Het zat erop... Trots. Gewoon trots. Ik kan dit dus gewoon écht! Er ging even snel door me heen waar ik ooit stond en wat ik nu heb geflikt. Het verschil is groter dan dag en nacht. 

We kregen onze medaille en gingen nog op de foto. We kletsten en lachten nog even onder het genot van een bak soep en een biertje. We wisselden nummers uit en beloofden een weerzien. Het was koud geworden en na 21.00u dus we vonden het snel mooi geweest. Voordat we weg gingen hoorden we van de familie van Alex dat hij nog onderweg was. Hij was optijd langs de laatste controle post en stievelde op de finish af. Wauw. 

In de auto ging de stoelverwarming aan en kletsen Fam en ik over onze gezamenlijke en individuele avonturen van deze dag. Ik nam paracetamol maar dat mocht de kramp niet drukken. Mijn God. Alsof mijn benen zeiden;" what the fuck was dat?" Ach ja, het was te verwachten. 

Nog voordat we thuis waren was er een groepsapp gemaakt. Daar gingen de foto's in en lachten we verder alsof we elkaar al jaren kenden. Alex was ook binnen. 15 Uur en een beetje. Tering. 

Wat een dag was dit... Om nooit meer te vergeten. Ik mag nu kijken naar een andere uitdaging. Ik denk dat ik het al weet maar laat het nog even afhangen van de nasleep van deze rit maar denk dat het wel goed komt.

3000 Euro is er opgehaald voor de stichting Alzheimer-nederland. Ook daar ben ik blij mee en erg trots op. Wat fijn dat mensen zich bekommeren om het welzijn en de gezondheid van andere mensen. Dat we er op wat voor manier dan ook voor elkaar proberen te zijn. 

Ik ga denk ik straks weer lopen voor Kika, maar wat dat voor uitdaging gaat zijn weet ik nog niet. Eerst maar eens een paar dagen rust. Met hooguit ergens een herstel loopje... 

Ps Alex zit inmiddels ook in de groepsapp. Die was weer wat later...