En toen kreeg mijn man dementie en ook een vriend en een vriendin en ook een nichtje met nog drie jonge kinderen. Opeens leek iedereen om me heen dementie te krijgen en wie het zelf niet kreeg werd vanzelfsprekend mantelzorger.

Andere vrienden van mijn leeftijd en ook ik, we kijken schichtig om ons heen en voelen onrust wanneer we even niet op een naam kunnen komen, we lachen dit dan verlegen weg met: ‘Ach, seniorenmomentje’

Want ja, wat alz….?

Dementie bedreigt ons en we voelen ons bedreigd door deze onzichtbaar aansluipende vijand.

Dat zoveel mensen deze ziekte krijgen en dat er nog steeds geen oorzaak bekend is en er nog steeds geen behandeling is, houdt me bezig. Er zal toch ergens wel iets te vinden zijn wat helpt te voorkomen dat we met elkaar die onmenselijke vergetelheid in gezogen worden.

Met elkaar moeten we doen wat we kunnen.

Ieder kan altijd wel iets. Doet u mee?

Graag draag ik deze bundel met ‘uit het leven gegrepen verhalen van een mantelzorger’ op aan de Alzheimerstichting, zodat zij kunnen blijven doorgaan met hun informatieve en steunende werk. Voor ieder die te maken heeft met dementie in welke vorm dan ook, blijft de voorlichtende rol van de Alzheimerstichting van levensbelang.

Doe een bijdrage via de gele knop onderaan deze pagina en

download vervolgens mijn bundel door op de afbeelding te klikken.