Halve marathon van Westenschouwen

Gisteren, zaterdag 19 augustus, stond de Halve van Westenschouwen op het programma. De hele week al was ik een beetje ondersteboven van het succes van mijn actie, na nog geen week al €1330,- op de teller, echt bizar. 

Een van de eerste personen die op mijn actie reageerde en het deelde was mijn tante Ellen, dochter van mijn opa. In de loop van de week vroeg ze me of ik tijdens het rennen van de marathons ook een beetje aan haar schoonmoeder wilde denken, ook zij heeft Alzheimer en ging deze week hard achteruit. Al die persoonlijke verhalen raken me zo, dus ik besloot deze halve marathon speciaal voor oma Wil te lopen. 

Door de drukke week lag mijn focus eigenlijk nog totaal niet op die halve marathon, ik had me een maand of twee geleden hiervoor ingeschreven, omdat deze halve planningstechnisch wel lekker uitkwam in de aanloop naar mijn hele marathon. Tussen al die lange trainingen vind ik het leuk om af en toe aan een evenement deel te nemen, dat zorgt toch even voor een levendige afwisseling tussen al die lange kilometers alleen lopen. Vrijdag realiseerde ik me eigenlijk pas dat ik ook totaal niet naar het parcours had gekeken en bedacht me dat best over zand zou kunnen gaan, je verwacht het niet bij de halve van Westenschouwen.. ;) Ook de warme drukkende temperaturen beloofden een pittige uitdaging, ik nam me voor toch maar niet voor een toptijd te gaan, een PR lopen zou er met een uitdagend parcours en deze temperaturen toch niet inzitten (mijn huidige PR staat op 1:52:52). 

Zaterdagochtend vertrok ik, ook voor het eerst dat ik helemaal alleen naar een wedstrijd ging, in de auto richting Westenschouwen. Ondanks de drankposten die voorzien zijn, besloot ik voor de zekerheid toch met een waterzak (daar kon ik mooi het vergeet-mij-niet speldje van Alzheimer Nederland op spelden) op mijn rug te lopen en verder was ik uitgerust met een zonnebril, 2 gelletjes, oordopjes, labello (kan niet zonder) en mijn telefoon. Om 11:30 uur haalde ik mijn startnummer op, nog even in de rij voor het openbare toilet, daar pijlde ik medelopers even of zij wisten wat voor parcours het was. Grotendeels verhard hoorde ik en dat was een opluchting. Er stonden zo'n 500 personen aan de start, waarvan een gedeelte 6km ging lopen, een gedeelte 12km en de rest de halve marathon van 21,1km. 

Om 12:00 klonk het startschot en ik dacht, laten we het tempo er nog maar aardig inhouden, we zien wel hoe het loopt. Na nog geen kilometer sloegen we vanaf het verharde pad rechtsaf een zandpad in, en wat voor zand.. vrij losjes, zeg maar gewoon strandzand, heuveltje op, klein stukje af en weer op.. Omdat het vlak na de start was liepen we nog aardig dicht op elkaar en vol goede moed probeerde ik mijn tempo vast te houden over het losse zand, maar ik dacht al, oei.. dit wordt heel pittig. Na kilometer 3 kwam er gelukkig een einde aan het zandpad en gingen we weer op een redelijk verhard grindpad lopen. Maarja, 3 kilometer op de teller, is nog 18 te gaan. Niet zo denken Nan, gewoon nog 6 rondjes van 3 kilometer en dan lonkt de eindstreep.. altijd zo'n mentaal spelletje die lange afstanden, ik probeer ze in mijn hoofd op te delen in kleine rondjes en dat helpt. Na 4km was er een eerste drankpost en ze deelden sponzen uit voor de verkoeling, ik greep helaas net mis, balen, want ik voelde mijn lichaamstemperatuur behoorlijk oplopen. 

De route vervolgde zich over half verhard grindpad en na 6 kilometer kwamen we weer langs het startpunt, direct ook de finish van de 6km deelnemers. Pfoe dacht ik, fingers crossed dat we niet weer dat zandpad inslaan, gelukkig was dat niet het geval en liepen we een andere ronde. Ik had de meeste kilometers in 5 minuten en 19 seconden gelopen, een aardig tempo voor dat heuvelachtige parcours. Dit tempo ging ik niet zo lang volhouden, dus ik vertraagde wat en besloot in te zetten op een tijd onder de 2 uur (gemiddeld onder de 5:42 p/km) dan had ik nog wat speling mochten er nog zanderige stukken komen. Na 7km was het tijd voor een gelletje en de kilometers die volgden zat ik lekker in mijn ritme. Tijdens kilometer 11 voelde ik een buikkramp opkomen; help, nee, niet nu.. geen toilet in de buurt, dus ik ben even gaan wandelen in de hoop dat het wegzakte en dat deed het gelukkig. 

Na 12 kilometer passeerden we wederom de start en dus finish voor de 12km lopers, mentaal dubbel, want ''oh was ik er ook maar..'' Maar aan de andere kant ook, bam: ik hoor bij de die-hards en loop gewoon die halve marathon! Dus vol goede moed door naar de 'laatste etappe' en weer fingers crossed dat we niet dat zandpad mee gingen pakken. Gelukkig sloegen we weer linksaf het verharde pad op, hier stonden net na de tweede ronde ook al wat Shetlandpony's, maar nu stonden er wel 20 kris kras over het pad, bijzonder publiek zo. Eigenlijk haat ik die beesten en mijn gedachten schieten naar de herinnering van toen ik een jaar of 7 was en bij opa en oma was logeren - met opa in een weiland kijken bij van die Shetlandpony's, mega leuk en je kon ze aaien. Tot er eentje vol uithaalde met een achterbeen en de hoef met een klap tegen mijn scheenbeen trapte, zo pijnlijk. Bij opa op zijn nek naar huis, die lieve sterke opa van mij, dus nu dus zo kwetsbaar is geworden.

Voorbij de Shetlanders vervolgd het heuvelachtige pad zich, na 14km neem ik nog een gelletje, even wandelen om het gelletje weg te kauwen en weg te spoelen met water. Mijn benen hebben het zwaar, daar gaan we, weer heuvelop.. kom op Nan, de 15km is in zicht, dan is het nog maar een klein stukje. De stukken omhoog beginnen zwaarder en zwaarder te worden, ik weet dat ik nog voldoende speling heb om soms even het laatste stukje heuvelop te wandelen, even het bloed door m'n benen te laten stromen om vanaf het hoogste punt weer te beginnen en me heuvelaf weer in mijn tempo vast te bijten. 

Kilometer 16 is pittig, terwijl ik weer de laatste meters heuvelop wandel in plaats van ren wordt ik ingehaald door een man in rood shirt, 'kom op' zegt hij.. en ik denk: je hebt gelijk dus hup, hollen en ik haak aan en blijf in zijn spoor lopen. We lopen op een stuk waar we niet eerder zijn gelopen, gelukkig wel een verhard pad tussen de duinen door, maar wel flinke wind tegen. Niet miepen, denk aan oma Wil, denk aan opa. Na 17 kilometer volgt er weer een stukje heuvel op en ik passeer zelfs de man bij wie ik net lekker was aangehaakt. Hop, lekker bezig, nog maar 3km! En terwijl ik mezelf net lekker aan het oppeppen ben wijst het bordje naar rechts, ik sla af en de moed zakt me compleet in de schoenen... weer dat zandpad. Met deze zware benen, nog 2,5km door dit zand, dat kan ik echt niet!

Een andere optie is er niet, dus ik probeer door te lopen, benen als lood. Iedere stap in het zand voelt als 3x zo zwaar, terwijl ze qua afstand nog niet de helft opleveren van een normale stap. Ik probeer aan de zijkanten van het pad te lopen waar het zand iets minder zacht is, maar pff het is niet te doen. Als het pad weer omhoog begint te lopen ga ik wandelen, ik kan gewoon niet meer. Een andere loper haalt me in en geeft me een bemoedigend duwtje in mijn rug. Ja kom op, gewoon doorlopen. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd: ik kan niet meer, maar kom op laatste stukje, maar mijn benen doen het niet meer, je moet nu lopen anders verspil je al je tijd en eindig je niet meer onder de 2 uur. Dus ik blijf rennen-lopen-rennen-lopen, ik haal een man in blauw shirt in die met hetzelfde kampt en ook telkens weer begint met draven en afwisselt met lopen, na een stukje samen zegt hij: dit is de laatste heuvel. 'Oooh, gelukkig want Ik. KAN. NIET. MEER!' antwoord ik. Maar het geeft me moed en als ik boven ben laat ik mijn vermoeide benen weer hun drafje oppakken, het idee dat het alleen nog maar dalend en vlak is maakt dat ik het weer zie zitten. Maar een bochtje later gaat het toch weer omhoog en daar zakt mijn moed weer, wandelend omhoog en de man haalt me weer bij en zegt 'oh sorry, toch niet'. Als we bijna boven zijn komt een toeschouwer ons tegemoet gelopen en zegt 'dit is de laatste heuvel' - Nou dat hoop ik nu maar echt. Deze keer klopt het gelukkig!

Na een klein stukje zandpad slaan we linksaf en zie ik heel in de verte het witte spandoek boven het verharde pad hangen, dat is de finish! Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog zo'n 800 meter is. Nog 800 meter!!!! - ik kan écht niet meer... maar kom op, klein beetje aanzetten, hou dit tempo gewoon vast. Kijk niet meer naar voren hoe ver die finish nog is, maar ik kijk gewoon naar beneden, naar hoe mijn vermoeide voeten zich toch nog na iedere stap opnieuw verplaatsen en weer een meter vooruit springen. Ik denk, aan dat ik zometeen de finish over ga komen en kijk naar mijn vergeet-mij-nietje dat op mijn waterzak zit gespeld, voor oma Wil en natuurlijk ook voor opa. Het was zwaar, maar ik ga het gewoon halen. Er staat weer publiek langs het pad de laatste meters voor de finish en ze klappen me naar de eindstreep toe, het spandoek komt steeds dichter bij.. ik zie de grote timer bij de finishlijn lopen, hij telt: 1:58:48-1:58:49-1:58:50 en ik krijg ineens vleugels en sprint, want nu wil ik ook binnen 10 seconden die finish over, nog even alles op alles en het lukt! Finishtijd 1:58:56!

Ik druk mijn horloge uit, wankel een paar meter, pff ik heb echt alles gegeven en ben een beetje draaierig. Strompel langs de dranghekken, krijg mijn medaille omgehangen en plof daarna neer op de grond om even uit te puffen en nog een glimp op te vangen van de mensen die na mij de finish passeren. Na tien minuutjes op adem komen scoor ik nog 4 bekers water en een sinaasappel, wandel terug naar de auto en kan met een meer dan voldaan gevoel naar huis. Niet de snelste, maar misschien wel de zwaarste halve marathon tot nu toe, onder deze omstandigheden ben ik super tevreden met de tijd en neem mezelf voor nooooooit een kustloop te gaan doen, volgende keer weer een lekker vlak parcours door de stad.

Deze is speciaal voor oma Wil en tegen Alzheimer! Op de 2e foto mijn nichtje Heleen met haar oma Wil.