Mijn moeder (74) heeft de ziekte van Alzheimer. Deze ziekte is bij haar helaas op veel te jonge leeftijd gediagnosticeerd; tien jaar geleden werden de eerste tekenen ervan zichtbaar.

In oktober 2023 was een opname in een woonzorgcentrum onvermijdelijk. Daar krijgt zij nu de professionele en liefdevolle zorg die iemand met dementie in een zeer vergevorderd stadium nodig heeft.     

Inmiddels is de impact van de ziekte van Alzheimer op haar groot. Het is zo ingrijpend om te moeten toezien hoe de ziekte steeds verder vordert, en wij haar steeds meer kwijtraken, haar moeten loslaten en haar moeten toevertrouwen aan haar nieuwe werkelijkheid.

Het dementieproces brengt een scala aan emoties en gevoelens mee; verdriet, gemis, machteloosheid. Maar ook liefde en dankbaarheid; dankbaar voor wie mijn moeder was, enorm dankbaar dat mijn vader zo lang thuis voor haar heeft kunnen zorgen, en ook dankbaar voor de mooie, subtiele momenten die we nu nog samen kunnen beleven; in het hier en nu. 

In stilte. Zonder woorden.  

Een glimlach, een gebaar, of een blik, zo simpel en eenvoudig als die zich in haar buitenwereld voordoen, maken zo’n moment samen ook liefdevol en betekenisvol.   

Die momenten beleef en koester ik.   

Aan het gevoel van machteloosheid wil ik middels deze actie invulling geven.  
Ik hoop, samen met jullie donaties, bij te dragen aan het wetenschappelijke onderzoek naar deze nare, veelvoorkomende, progressieve ziekte.    

In september 2024 ga ik samen met een dierbare vriendin naar India; naar Ladakh. Ladakh maakte ooit deel uit van het Tibetaanse Rijk, en zo tref je in deze dunbevolkte en afgelegen regio hoog in de Himalaya’s een nog pure en levendige boeddhistische cultuur aan.   

Op onze eerdere reizen naar Nepal heb ik ervaren hoe onbeschrijflijk intens en verrijkend een trekking door de Himalaya’s is; de wijdse uitzichten, de indrukwekkende bergen, de stilte, de fysieke (en ook mentale) uitdaging, het spirituele van de Tibetaans boeddhistische cultuur en de warmte van de lokale bevolking. 

In Ladakh gaan we de Markha Valley trek lopen, met als hoogste punt de Kongmaru La pas; 5275 meter. Het lopen naar de top staat voor mij symbool dat we gezamenlijk een bijdrage kunnen leveren aan het onderzoek naar de ziekte van Alzheimer; stap voor stap, iedere donatie is er één, kunnen we iets betekenen voor toekomstige behandeling van deze ziekte.

Dank voor jullie donatie.     

Liefs, Maryse   

One of the hardest things of loving someone with dementia, is to grieve a person who is still alive; grief for the woman and the mother she used to be. Nonetheless, there is one thing Alzheimer can’t take away, and that’s love.  

Love is not a memory, but a feeling that resides in her heart; I trust the heart will hold what the mind no longer can.