Onzeker....
24 oktober 2023 13:21Onzeker…
“Doe ik het zo goed?” De twijfel is meteen merkbaar, haar trillende stemmetje, de opgetrokken wenkbrauwen. Met bevende handjes drukt ze haar dekbed van zich af en wil gaan zitten. Dat lukt niet. De restanten van een gebroken heup en de verzwakte spieren houden haar aan bed gekluisterd. Terwijl mijn lief haar hoofdeinde elektronisch omhoog zet, stel ik haar gerust. “Mams, jij kunt echt niks fout doen. Dit is je thuis en iedereen houdt van je, ze zorgen goed voor je en al je vijf kinderen houden van je”. Ze kijkt me ongelovig aan en zegt: “Vijf?”
Ik tref mijn moeder op een goede dag. Als we weggaan laten we haar achter in de huiskamer van het verzorgingshuis. Ze kijkt blij. Er was vandaag contact! Ze keek dit keer niet steeds verdwaald voor zich uit en mijn vragen of grapjes kwamen zelfs over. Het mooiste antwoord van mijn mams, Beppie, was wel: “Ik ben zo’n tuttebel!”
Dat onzekere is een diepe bij haar. Je kon in het verleden mijn moeder diep kwetsen door ongefundeerde kritiek te uiten. Ze had, bescheiden als ze is, nooit geleerd om zichzelf op te komen. Ze dook liever weg. Dat kenmerkte ook ons gezin, ruzie maken kunnen we bijna geen van allen. Met de mantel der liefde werd elk conflict toegedekt. “Geen ruzie maken jongens!”
Alzheimer, dementie, lijkt al haar eigenschappen te hebben versterkt. Ze ongekend lief en dankbaar richting de verpleging, maar blijft toch ook diep onzeker. Ze zoekt soms dagenlang bevestiging. “Doe ik het goed? Heb ik iets fout gedaan?” Die krijgt ze prompt van iedereen daar, maar ja, 3 seconden later is dat weer vergeten. Een falend korte termijngeheugen… Terwijl diep in dat lijf toch echt die onzekerheid jarenlang is gevoed en de vraag opnieuw laat klinken. Dat neemt niet meer af vrees ik. Arme schat.
Op de terugweg naar huis zie ik in het veld twee mannetjes fazanten van zich afbijten. Had ze dat vroeger maar geleerd, van je afbijten. In de huidige tijd wordt alles kapot geanalyseerd. Het is soms een gruwel, en toch ook een zegen. We leren beter voor onszelf op te komen. Wie weet heeft dat een gunstig effect, als deze mannetjes fazant zelf wat vergeetachtig wordt. Alhoewel, met mijn manco ( bij onrecht gaan de remmen er volledig af ), ben ik wellicht niet meer te handhaven. U bent gewaarschuwd.
Het bezoek aan mams heeft mij in mijn streven gesterkt om geld in te zamelen (met de uitgifte van De Lustvogel) voor onderzoek naar Alzheimer. Bij het afleveren van het (169e!) exemplaar in Heerhugowaard trof ik een collectant die zich ook al jaren inzet. Wat een mooi gesprek werd dat....
De resultaten van onderzoek naar oorzaken van deze slopende ziekte of medicijnen ter voorkoming ervan, komen voor mams wellicht te laat, maar voor u en uw kinderen gaat dat hopelijk helpen. De tussenstand is intussen dat er al meer dan 3500€ op de teller staat. Ik ben alle lezers en donateurs bijzonder dankbaar. Nog 100 boeken te gaan.
En over (mijn) onzekerheid gesproken, de recensies op de Lustvogel zijn zonder uitzondering lovend. Hoe fijn…
