Best lastig

Vrijmoedigheid tonen is voor mij best een dingetje. Ik ben van nature niet vrijmoedig. Het antoniem van vrijmoedigheid is verlegenheid. Dat is meer hoe ik ben. Zeker als het gaat om aandacht voor mezelf te vragen. Waar de een onbevreesd op iemand afstapt en openhartig zijn verhaal doet, moet ik altijd een drempel over stappen die zo hoog lijkt als een Alpentop. Maar dat is echt ten onrechte heb ik ontdekt. Ik heb ook een verhaal te vertellen, ik heb een ander ook wat te bieden.

Zo is het ook met deze sponsoractie. Met enige jaloersheid kijk ik naar de mensen die allerlei plannen in daden omzetten om maar aandacht te vragen voor ons doel. En met resultaat! En dat is ook meer dan terecht, want het doel is gewoon hartstikke goed. Wat zou het heerlijk zijn als er een mooie doorbraak kan komen in het onderzoek naar een slopende ziekte als Alzheimer.

Dus vandaag de stoute schoenen aangetrokken, geen gedraal meer, maar kleur bekennen! Een mail naar de nieuwsbriefredactie van mijn werk met daarin een oproep om de sponsoractie te steunen zal eind deze week bij mijn collega's als nieuwsbriefartikel in de mailbox verschijnen. Tegelijkertijd heb ik zelf een oproep gedaan in de groepsapp van de buurt. En de reacties zijn nu al geweldig.

Met een versterkt gemoed zal ik komend weekend de banden van mijn racefiets weer stevig oppompen en met hernieuwde energie op de trappers gaan staan om een prachtige duurrit te maken. Alles in de strijd werpend voor een mooi eindresultaat!