De marathon, de epiloog
17-04-2023 | 09:16 Uur
"Hoe was de marathon?" Ik merk dat het zich echt lastig laat beschrijven.
Om 11:00 klonk het startschot in Terneuzen. Ervoor nog even warmlopen en wat appjes van lieve vrienden/collega's checken. Maar om 11:00 ging het los. Vanaf de markt in Terneuzen langs de Schelde boulevard. De wind was al wat noordoostelijk dus meteen schuin tegen (voor experts: toch wel een knoop of 10). Na een paar km gingen we zuidwaarts richting Belgie, nu wind schuin mee!!! Tempo en cadans had ik goed te pakken en mijn horloge gaf eerst wat foute metingen qua hartslag door (hoog-laag) Ik vertrouwde op mijn lichaam want het voelde goed!!! Toen ik zuidwaarts liep gaf hij op een gegeven moment tussen 120 en 130 slagen per minuut met een tempo van iets boven de 5:00 min/km (ong 12 km/uur) Dat gaf me een enorme kick want ik dacht, dit kan ik wel even volhouden: Zo gezegd zo gedaan. Ik hield me strak aan mijn eetschema. (iedere 5 km een gelletje en wat sportdrank en bij de drank posten snel een bekertje water) Bij de drankposten ben ik niet gaan wandelen om te drinken, gewoon door, door, tempo en cadans vasthouden tot in de eeuwigheid dacht ik. Voor de sportdrank voorziening had ik mijn eigen hardloop rugzak met drinkslang.
En zo tikten de km's weg. Van de omgeving heb ik vrijwel niks opgemerkt, ik was volledig gefocussed op mijn prestatie en probeerde zo efficient mogelijk te rennen: Dat betekent hoge cadans, kleine passen en de armen niet teveel laten zwaaien. Na 21 km had ik een doorkomst op 1:44:57. Dat zag er hoopvol uit. En zo ging het maar door, over dijkjes, langs akkers door het bos: het kwam als een schim voorbij. Ongeveer 1/3 van het parcours was onverhard. Vraag me niet meer hoe die dorpen allemaal heetten, alle prikkels negeerde ik. Het enige wat ik volledig absorbeerde was de aanmoediging van mijn familie: moeders, vrouwlief en de 2 jongsten. Ook waren er nog twee lieve vrienden JW en Wendy voor de nodige bemoedigende woorden. En zo ging het maar door.
Ik had al gelezen dat na 35 km het lichaam in een andere regime komt. Daar was ik al geestelijk op voorbereid. Dus bij 35 km gingen de airpods in met metalmuziek die in de Vallei eigenlijk verboden is. Dat gaf wel een lekkere oppepper dus die 35 km ging eigenlijk geruisloos voorbij. Mijn hartslag was die km's door langzaam steeds wat opgelopen en ging vanaf km 36 van 145 naar 160. Bij 38 km kwam er voor mij een omslagpunt. Ik had Hulst inmiddels in zicht. Hulst heeft een soort kerktoren waar de makers van Lord of the Rings nog jaloers op zouden kunnen zijn. Wat een gedrocht zeg. Zoek het voor de gein is op op Google. Ondertussen haalde ik veel lopers in die met kramp aan de kant van de weg stonden. Ik dacht gelukkig, daar heb ik geen last van. Inmiddels was mijn hartslag bij de aanblik van die lelijke toren nog verder opgelopen. Ik dacht: "Klaas (mijn vader), we gaan hem onder controle gewoon uitlopen, geef me ff een zetje". De vestingwal op voor de laatste 3 kilometer. Een klim van een meter of 12 a 13, wat ging dat zwaar zeg. Eenmaal op de wal puur op karakter doorbikkelen. Tegelijkertijd dacht ik, niet teveel forceren want dadelijk komt die kramp nog echt ook... Mijn horloge gaf een gemiddeld tempo aan van 5:07. Ik dacht mooi: Het gaat lukken, mijn meest ambitieuze scenario ga ik nog halen ook als het even meezit: Een tijd onder de 3:40 !!!
De wal af, uitkijken dat je op die kinderkopjes niet alsnog op je bek gaat, dat zou toch wel jammer zijn. De hoofdstraat van Hulst door. Nog steeds die monsterlijke piek in het vizier. Ik dacht, ik vreet je gewoon op, het is nu of nooit... En aan weerszijden rijen publiek met aanmoedigingen. Dat hielp, althans, ik hoorde alleen geluid en geschreeuw. In die straat wist ik er nog iets van een eindsprint uit te persen, en daar kwam hij in beeld de finishlijn... Nog een paar laatste stappen en ja ik was erover, gauw op mijn horloge kijken. Shit, ik zit op 42,15 km, en een marathon is 42,195 km. Dus nog 45 meter. Ik langs de medaille gerend achter de gebouwtjes langs om die 50 m nog vol te maken... haha de autist. En ja hoor 42,2 en stop, een tijd van ruim 3:36 uur. De officiele tijd 3:36:47 Daar was ik, wat een ervaring, wat een inspanning en... wat een prachtige tijd!!!! Gauw terug om medaille en shirt op te halen. Enkele snellere loopmaatjes waren al even binnen en er moesten er ook nog een paar binnenkomen. Snel naar mijn gezin en moeder om de felicitaties in ontvangst te nemen.
Wat een geweldige ervaring dat ik dit heb kunnen doen voor het werk van Stichting Alzheimer. Het is een ode aan mijn sportieve vader. Hij had dit prachtig gevonden en wist ook wat het was om af te zien, zowel in het sporten maar ook tijdens zijn leven. "Even de tanden op elkaar" zei hij dan meestal. Dankzij die mentaliteit, en al die fantastische steun van familie, vrienden, collega's en loopmaatjes heb ik het wel gered dit weekend!
Iedereen bedankt voor zijn of haar fantastische bijdrage!!!
