Etappe 29

Vandaag is het precies een jaar geleden dat opa Zeeland overleed. Een paar dagen van tevoren hebben we hem nog kunnen zien en spreken. Het enige voordeel van vasculaire dementie is dat je het geluk kan hebben dat iemand je tot het eind toe herkent. Dat geluk hadden we. Hoe schrijnend het ook was om je (overgroot)opa zwak te zien zijn, het was goed om elkaar te ontmoeten.

Vandaag liepen Guus, z'n vader en zusje vijf kilometer naar en in Enter. Een levendig dorp nabij ons. Bij de grote klomp moest er natuurlijk een foto gemaakt worden!

Veel mensen geven aan hoe bijzonder het is dat Guus dagelijks vijf kilometer wandelt. We zitten er zelf ook helemaal in, en hebben eigenlijk niet meer door dat het voor een klein kind best veel kan zijn. Guus klaagt eigenlijk nooit over spierpijn of vermoeide benen, dus wellicht heeft ie goede wandelgenen 😉