Lieve lezer,

Als zaalarts bij de geriatrie kom ik dagelijks in aanraking met patiënten die worstelen met een vorm van dementie. Ik zie het leed van zowel de patiënten als hun families, die keer op keer geconfronteerd worden met de pijn van verlies, zelfs als de persoon nog fysiek aanwezig is.

Ik heb het proces van verlies ook van dichtbij meegemaakt. Mijn oma was altijd een sterke en liefdevolle vrouw, maar door dementie verloor ze niet alleen haar geheugen, maar ook haar eigen identiteit. ze veranderde in een persoon die je nauwelijks meer herkende.

Deze ervaringen hebben me doen besluiten om geld in te zamelen voor onderzoek naar dementie.

Ik begon een half jaar geleden met hardlopen, als manier om mijn hoofd leeg te maken na een werkdag. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik een absurd doel nodig had om naartoe te werken. Waarom niet een marathon? Het leek onmogelijk, maar tegelijkertijd voelde het als de perfecte uitdaging.

Zondag 13 april ren ik de marathon van Rotterdam, niet alleen voor mezelf (om te bewijzen dat ik moeilijke dingen kan doen), maar ook voor mijn oma en al mijn patiënten. Voor iedereen die door deze ziekte hun dierbaren verliest, voor de families die dagelijks de strijd aangaan, en voor de mensen die vechten om zichzelf te behouden te midden van verwarring en angst.

Liefs,
Elisa

Alvast bedankt!